Cuba
Door: Kato
12 Februari 2017 | België, Mechelen
Hier een relaas van de reis ‘met de mia in cuba’, een volgend hoofdstuk in het grote fietsavonturenboek.
Al was het deze keer wel eerder avontuur dan fiets, en in plaats van de gebruikelijke hechte vriendschap met de Mia eerder een Lat-relatie. Maar daarover later meer.
Ik vond mezelf grondig voorbereid bij vertrek: er was een plan, reisgidsen, een fiets en veel zin. Ik heb zelfs een poging tot doorgronden van de geschiedenis gedaan, wat niet mijn sterkste kant is, maar wel interessant voor een land als Cuba.
De heenreis verloopt vlot, met slechts een beperkte noodzakelijke acclimatisatieperiode (een uurtje of zo).
Na een dagje Varadero en de Mia weer ineen puzzelen vertrek ik richting Havana, volledig volgens plan: eerst een stuk westwaarts en dan daarna met de bus oostwaarts richting centrum om weer mooi met de wind mee te fietsen. Het hoeft tenslotte niet moeilijker te zijn dan nodig.
Buiten een plan is er uiteraard ook nood aan een project, en ook dit is vrij snel gekozen: het wordt het ‘Pina Colada-project’, op zoek naar de beste dus. Aangezien je niet alles alleen kan doen, wordt het moijto-project uitbesteed, met af en toe een steekproef uiteraard.
In twee dagen bereik ik Havana, eigenlijk 3, want na de eerste fietsdag nodigt het strand mezelf en een Britse fietser uit om een dagje te blijven. Wat rondwandelen, een zwemmeke, de bevestiging van de hangmat oefenen, dat klinkt alvast als vakantie.
De volgende morgen lekker vroeg naar Havana, al is nu reeds duidelijk dat het ontbijten in de casa moeilijk te combineren valt met lekker vroeg vertrekken, maar ja, gezelligheid en koffie zijn ook belangrijk tenslotte….
Na een aantal kilometer ben ik genoodzaakt te stoppen wegens een technisch probleem (ketting eraf), dat met behulp van een tang snel (Cuba-snel) verholpen kan worden. Uiteraard zeul ik zulk een tool niet mee, maar hier merk ik voor het eerst de handigheid van oude auto’s: het zijn rondrijdende herstelkitten, aangezien ze zelf al wel eens te maken hebben met een technisch probleem. Ook het ‘principe van de menselijke ketting’ manifesteert zich hier voor het eerst: als je iets nodig hebt, dan vraag je dat aan de eerste persoon, die dan wel iemand kent die iemand kent die iemand kan bellen die je kan verder helpen. Soms vraagt dit enkele telefoontjes, en wat geduld, maar goed komt het altijd. Dit principe geldt voor een tang (hier was het eerder het woord ‘pinza’ roepen naar elke rijdende herstelkit tot er eentje stopt), maar ook voor alle mogelijke andere dingen.
In Havana besluit ik de volgende dag geld te gaan afhalen, om toch zeker genoeg cash op zak te hebben… Na een paar pogingen blijkt de visakaart niet te werken, niet verwonderlijk, aangezien ze reeds een aantal jaren vervallen is. De juiste ligt ergens thuis, te wachten op een reisje Cuba. Verdorie toch. Ik mobiliseer het thuisfront om een oplossing te zoeken, en hoop op de hulp van Dame Fortuna, die misschien wel een toevallige ontmoeting kan regelen met de Belgen die ook in het vliegtuig zaten en nu ook in Havana zouden moeten zijn. En het zij zo, en ik zie er zelfs (net) betrouwbaar genoeg uit om me geld te willen lenen, helaas, er komen geen centjes uit de automaten, vaarwel plan B….Gelukkig is het alfabet nog lang, denk ik dan…
De volgende dag, na een bedelpoging bij andere toeristen (intussen daalt mijn betrouwbare look precies zienderogen), besluit ik toch al maar op de fiets te springen en het probleem efkes te negeren… De grote baan (type autostrade maar dan met alle soorten vervoer) richting westen (Vinales), waar ik binnen een drietal dagen verwacht aan te komen. Echter, wegens de combi van een lichte verstrooidheid en auto’s die plotsklaps stoppen (wie stopt er nu op de E 19??) raakt de Mia met haar snoet de derriere van zo een wagen, waardoor de fietszakken wegvliegen, ik gelukkiglijk blijf zitten, maar de Mia toch te veel gekwetst is om verder te fietsen. Deze keer volstaat een rijdende herstelkit niet en vraag ik aan iemand of die iemand kent die misschien iemand kan bellen die…En zo geraak ik via een wandeling en een paar omwegen (letterlijk en figuurlijk), toch bij de juiste persoon, een fietsenmaker/tovenaar, die zonder veel materiaal maar met een flinke dosis inventiviteit en spierkracht de Mia weer rijklaar maakt, en daarmee ook een (Cubaans) maandloon heeft verdiend.
Aangezien het intussen te laat is om verder te fietsen, rij ik weer naar Havana, waar ik kennis maak met een volgend principe: als fietser, vrouw zijnde en dan nog eens alleen, roep je een soort medeleven op dat letterlijk deuren opent. Zeker als je handen dan nog eens vol kettingsmeer hangen, of het buiten al donker is, of je er moe uit ziet, of een combi van dit alles… Dus slaap ik in een heerlijke casa, bij vriendelijke mensen, aan verminderd tarief.
De volgende dag bedenk ik dat ik het probleem van het geld toch echt niet kan blijven negeren, dus ga ik in het consulaat bellen naar de reisverzekering. Zij garanderen hun best te doen, maar dat is ook de enige garantie die ze kunnen geven, het is tenslotte Cuba… Dus besluit ik niet te wachten en poging nr 2 te ondernemen richting Westen, en zowaar, het wordt een gewone, vlotte fietsdag, al is het net niet donker als ik op het geplande eindpunt aankom, en is alles (zijnde de 4 aanwezige casas) volzet. Maar dankzij het vorige principe (zonder kettingsmeer deze keer) krijg ik toch een bed (van de dochter des huizes) toegewezen. Mijn sletsen maken wel overuren wegens de talrijke aanwezige zwarte wormen, maar dat probleem(pje) neem ik er heel graag bij…
De volgende ochtend, na weer een heerlijk en gezellig ontbijt weer niet al te vroeg op de fiets, om er een dagje klimmen van te maken, al had ik dat precies niet helemaal door bij vertrek. Al zijn het eerder heuvels dan bergen, er zijn een paar zeer steile stukken bij, en aangezien de kleinste versnellingen niet werken, is het echt wel ploeteren, en het zweet gutst als nooit tevoren (al kan het ook zijn dat vorige zulke momenten gewoon verdrongen zijn). Ik kom het eerste Nederlandse fietskoppel tegen (duurde lang deze reis!), maar moet ze ook snel voor laten, want het loopt voor geen stijgende meter…Halverwege beslis ik, na het toch eens grondiger lezen van de beschrijving van deze etappe, dat een volgend stuk met nog steilere beklimmingen maar ook super mooie uitzichten niet voor vandaag zal zijn, en begeef me naar de ‘grote baan’, deze keer een rustige (nagenoeg platte) weg, met af en toe een tractor, paard en kar of roestige fiets.
Een gegeven moment wil de Mia niet meer mee, en een snelle blik leert me dat de derailleur afgebroken is, zulk een defect ziet zelf een techniekgroentje als ik. Lap, daar sta ik dan, een vrouw, alleen, op de fiets, best wat moe…Gelukkig laat het principe me deze keer ook niet in de steek en stopt er een mannetje op de fiets, die me wat meewarig aankijkt wanneer hij doorheeft dat er geen hotel te bellen valt, en er ook geen vriend in aantocht is (mijn imaginaire vriend laat ik deze keer maar achterwege). Gelukkig kent hij iemand die iemand kent die iemand kent die…. Dus geraken de Mia en ik uiteindelijk in een auto die me naar het vooropgestelde eindpunt van de dag brengt, want weeral terug naar Havana, nee dat is niet haalbaar in mijn hoofd…
Intussen redelijk droevig wegens de beproefde vriendschap met de Mia kom ik (ok, komen we) aan in San Diego de los Banos, een gehucht van 3 straten waar alleen fietsers lijken te stranden. Daar kom ik een Schotse fietster tegen, die me een bed aanbiedt, en snel pintjes gaat halen. Heerlijk toch, die mensen die de prioriteiten goed weten te kiezen. Ze maakt dan nog van de Mia een single gear, en is er rotsvast van overtuigd dat ik zo mijn reis kan verderzetten. Ik niet, maar dat durf ik haar toch niet te vertellen.
De volgende dag heb ik de kans om een taxi te delen richting Havana, waar ik me laat afzetten aan een fietsverhuur, in de hoop dat ze me kunnen verder helpen. De one gear blijkt het toch niet zo goed te houden dus de enige mogelijkheid is om een fiets te huren. Spijtig genoeg zijn er geen fietsen vrij, maar een van de fietsgidsen biedt me zijn persoonlijke fiets te huur aan, wat echt super lief is. Nu nog enkel de volgende dag het geld gaan ophalen, dan de fiets, en dan zijn we weer vertrokken; Zo denk ik toch…
De volgende dag stipt om 9 uur sta ik aan het kantoor van assistur, meer bepaald, voor de gesloten deur. Blijkt dat het kantoor wegens de feestdagen dicht is tot de volgende woensdag, en aangezien het vrijdag is dreig ik behoorliijk lang vast te zitten in havana, met steeds minder geld. Berichtje naar de reisverzekering dus, naar de fietsverhuur om de fietshuur wat uit te stellen, en afscheid van de Canadese fietsers waar ik normaal gezien een taxi mee zou nemen.
Om half 6 savonds krijg ik dan toch het semiverlossende telefoontje dat ik best toch nog eens langs ga bij assistur want er is een kans (uiteraard geen garantie) dat ik eventueel toch aan mijn geld zou geraken. Het is toch alleszins toch het proberen waard. En het zij zo, deze keer gaat de gesloten deur toch open, en na wat geduld ben ik weer in het bezit van een reisbudget.
Na nog een dag nodig om de fietsen te wisselen, en een dag om uit Havana weg te geraken (op 1 januari een taxi vinden met een bagagerek blijkt niet zo eenvoudig te zijn), geraak ik uiteindelijk in Trinidad, met een gehuurde fiets, die ik zelfs geen naam heb gegeven, bedenk ik nu!
De fietsvakantie kan dus verdergezet worden, maar ik moet toegeven dat mijn mentale energie toch ietwat gezakt is. Het worden dus een paar dagen Trinidad, met wat rondfietsen, rondhangen, en een nieuwjaarsfeestje inhalen. Klinkt weer als vakantie dus (de hangmat heb ik intussen achtergelaten in Havana, wie weet hing het slechte karma daar wel aan vast).
Erna nog een paar dagen fietsen, waar ik van geniet, en sorry de Mia, zonder weerspannige fiets deze keer. Ook een leuke weerzien met de Canadezen die ik al eerder tegenkwam, een paar zwemmekes en pintjes maken het plaatje compleet.
Dan is het stilaan weer tijd om weer naar Havana te gaan om de fietsen te wisselen, en een laatste keer wachten aan het busstation van Havana om in Varadero te geraken. Nog een laatstse pizza-pintje feestje met de Belgen van de heenvlucht en de cirkel is (afge)rond.
En hoe het zit met het Pina Colada-project? Wegens omstandigheden is de beste nog niet gevonden, to be continued dus…
En de Mia? Die komt er, in een land met de juiste wisselstukken, snel weer bovenop, alsook onze vriendschap, daar ben ik zeker van.
Dus hoewel het een iets moeilijkere reis was kijk ik er toch met een warm gevoel op terug. Al heb ik minder van Cuba gezien dan initieel gepland, wel heb ik het gevoel dat ik het land en zijn inwoners toch een beetje heb leren kennen.
Ook heb ik nieuwe dimensies ontdekt in het alleen reizen. Als het even niet mee zit, ben je ook maar alleen. Anderzijds zijn er dingen mogelijk, net omdat je alleen bent, en vooral als het niet meezit. Dus al hoeft niet elke plus een min te hebben, voor elke min is er gelukkig wel een plus te vinden.
En bij deze is mijn hoofdmoto nog eens bevestigd: ‘alles komt altijd goed’
Al was het deze keer wel eerder avontuur dan fiets, en in plaats van de gebruikelijke hechte vriendschap met de Mia eerder een Lat-relatie. Maar daarover later meer.
Ik vond mezelf grondig voorbereid bij vertrek: er was een plan, reisgidsen, een fiets en veel zin. Ik heb zelfs een poging tot doorgronden van de geschiedenis gedaan, wat niet mijn sterkste kant is, maar wel interessant voor een land als Cuba.
De heenreis verloopt vlot, met slechts een beperkte noodzakelijke acclimatisatieperiode (een uurtje of zo).
Na een dagje Varadero en de Mia weer ineen puzzelen vertrek ik richting Havana, volledig volgens plan: eerst een stuk westwaarts en dan daarna met de bus oostwaarts richting centrum om weer mooi met de wind mee te fietsen. Het hoeft tenslotte niet moeilijker te zijn dan nodig.
Buiten een plan is er uiteraard ook nood aan een project, en ook dit is vrij snel gekozen: het wordt het ‘Pina Colada-project’, op zoek naar de beste dus. Aangezien je niet alles alleen kan doen, wordt het moijto-project uitbesteed, met af en toe een steekproef uiteraard.
In twee dagen bereik ik Havana, eigenlijk 3, want na de eerste fietsdag nodigt het strand mezelf en een Britse fietser uit om een dagje te blijven. Wat rondwandelen, een zwemmeke, de bevestiging van de hangmat oefenen, dat klinkt alvast als vakantie.
De volgende morgen lekker vroeg naar Havana, al is nu reeds duidelijk dat het ontbijten in de casa moeilijk te combineren valt met lekker vroeg vertrekken, maar ja, gezelligheid en koffie zijn ook belangrijk tenslotte….
Na een aantal kilometer ben ik genoodzaakt te stoppen wegens een technisch probleem (ketting eraf), dat met behulp van een tang snel (Cuba-snel) verholpen kan worden. Uiteraard zeul ik zulk een tool niet mee, maar hier merk ik voor het eerst de handigheid van oude auto’s: het zijn rondrijdende herstelkitten, aangezien ze zelf al wel eens te maken hebben met een technisch probleem. Ook het ‘principe van de menselijke ketting’ manifesteert zich hier voor het eerst: als je iets nodig hebt, dan vraag je dat aan de eerste persoon, die dan wel iemand kent die iemand kent die iemand kan bellen die je kan verder helpen. Soms vraagt dit enkele telefoontjes, en wat geduld, maar goed komt het altijd. Dit principe geldt voor een tang (hier was het eerder het woord ‘pinza’ roepen naar elke rijdende herstelkit tot er eentje stopt), maar ook voor alle mogelijke andere dingen.
In Havana besluit ik de volgende dag geld te gaan afhalen, om toch zeker genoeg cash op zak te hebben… Na een paar pogingen blijkt de visakaart niet te werken, niet verwonderlijk, aangezien ze reeds een aantal jaren vervallen is. De juiste ligt ergens thuis, te wachten op een reisje Cuba. Verdorie toch. Ik mobiliseer het thuisfront om een oplossing te zoeken, en hoop op de hulp van Dame Fortuna, die misschien wel een toevallige ontmoeting kan regelen met de Belgen die ook in het vliegtuig zaten en nu ook in Havana zouden moeten zijn. En het zij zo, en ik zie er zelfs (net) betrouwbaar genoeg uit om me geld te willen lenen, helaas, er komen geen centjes uit de automaten, vaarwel plan B….Gelukkig is het alfabet nog lang, denk ik dan…
De volgende dag, na een bedelpoging bij andere toeristen (intussen daalt mijn betrouwbare look precies zienderogen), besluit ik toch al maar op de fiets te springen en het probleem efkes te negeren… De grote baan (type autostrade maar dan met alle soorten vervoer) richting westen (Vinales), waar ik binnen een drietal dagen verwacht aan te komen. Echter, wegens de combi van een lichte verstrooidheid en auto’s die plotsklaps stoppen (wie stopt er nu op de E 19??) raakt de Mia met haar snoet de derriere van zo een wagen, waardoor de fietszakken wegvliegen, ik gelukkiglijk blijf zitten, maar de Mia toch te veel gekwetst is om verder te fietsen. Deze keer volstaat een rijdende herstelkit niet en vraag ik aan iemand of die iemand kent die misschien iemand kan bellen die…En zo geraak ik via een wandeling en een paar omwegen (letterlijk en figuurlijk), toch bij de juiste persoon, een fietsenmaker/tovenaar, die zonder veel materiaal maar met een flinke dosis inventiviteit en spierkracht de Mia weer rijklaar maakt, en daarmee ook een (Cubaans) maandloon heeft verdiend.
Aangezien het intussen te laat is om verder te fietsen, rij ik weer naar Havana, waar ik kennis maak met een volgend principe: als fietser, vrouw zijnde en dan nog eens alleen, roep je een soort medeleven op dat letterlijk deuren opent. Zeker als je handen dan nog eens vol kettingsmeer hangen, of het buiten al donker is, of je er moe uit ziet, of een combi van dit alles… Dus slaap ik in een heerlijke casa, bij vriendelijke mensen, aan verminderd tarief.
De volgende dag bedenk ik dat ik het probleem van het geld toch echt niet kan blijven negeren, dus ga ik in het consulaat bellen naar de reisverzekering. Zij garanderen hun best te doen, maar dat is ook de enige garantie die ze kunnen geven, het is tenslotte Cuba… Dus besluit ik niet te wachten en poging nr 2 te ondernemen richting Westen, en zowaar, het wordt een gewone, vlotte fietsdag, al is het net niet donker als ik op het geplande eindpunt aankom, en is alles (zijnde de 4 aanwezige casas) volzet. Maar dankzij het vorige principe (zonder kettingsmeer deze keer) krijg ik toch een bed (van de dochter des huizes) toegewezen. Mijn sletsen maken wel overuren wegens de talrijke aanwezige zwarte wormen, maar dat probleem(pje) neem ik er heel graag bij…
De volgende ochtend, na weer een heerlijk en gezellig ontbijt weer niet al te vroeg op de fiets, om er een dagje klimmen van te maken, al had ik dat precies niet helemaal door bij vertrek. Al zijn het eerder heuvels dan bergen, er zijn een paar zeer steile stukken bij, en aangezien de kleinste versnellingen niet werken, is het echt wel ploeteren, en het zweet gutst als nooit tevoren (al kan het ook zijn dat vorige zulke momenten gewoon verdrongen zijn). Ik kom het eerste Nederlandse fietskoppel tegen (duurde lang deze reis!), maar moet ze ook snel voor laten, want het loopt voor geen stijgende meter…Halverwege beslis ik, na het toch eens grondiger lezen van de beschrijving van deze etappe, dat een volgend stuk met nog steilere beklimmingen maar ook super mooie uitzichten niet voor vandaag zal zijn, en begeef me naar de ‘grote baan’, deze keer een rustige (nagenoeg platte) weg, met af en toe een tractor, paard en kar of roestige fiets.
Een gegeven moment wil de Mia niet meer mee, en een snelle blik leert me dat de derailleur afgebroken is, zulk een defect ziet zelf een techniekgroentje als ik. Lap, daar sta ik dan, een vrouw, alleen, op de fiets, best wat moe…Gelukkig laat het principe me deze keer ook niet in de steek en stopt er een mannetje op de fiets, die me wat meewarig aankijkt wanneer hij doorheeft dat er geen hotel te bellen valt, en er ook geen vriend in aantocht is (mijn imaginaire vriend laat ik deze keer maar achterwege). Gelukkig kent hij iemand die iemand kent die iemand kent die…. Dus geraken de Mia en ik uiteindelijk in een auto die me naar het vooropgestelde eindpunt van de dag brengt, want weeral terug naar Havana, nee dat is niet haalbaar in mijn hoofd…
Intussen redelijk droevig wegens de beproefde vriendschap met de Mia kom ik (ok, komen we) aan in San Diego de los Banos, een gehucht van 3 straten waar alleen fietsers lijken te stranden. Daar kom ik een Schotse fietster tegen, die me een bed aanbiedt, en snel pintjes gaat halen. Heerlijk toch, die mensen die de prioriteiten goed weten te kiezen. Ze maakt dan nog van de Mia een single gear, en is er rotsvast van overtuigd dat ik zo mijn reis kan verderzetten. Ik niet, maar dat durf ik haar toch niet te vertellen.
De volgende dag heb ik de kans om een taxi te delen richting Havana, waar ik me laat afzetten aan een fietsverhuur, in de hoop dat ze me kunnen verder helpen. De one gear blijkt het toch niet zo goed te houden dus de enige mogelijkheid is om een fiets te huren. Spijtig genoeg zijn er geen fietsen vrij, maar een van de fietsgidsen biedt me zijn persoonlijke fiets te huur aan, wat echt super lief is. Nu nog enkel de volgende dag het geld gaan ophalen, dan de fiets, en dan zijn we weer vertrokken; Zo denk ik toch…
De volgende dag stipt om 9 uur sta ik aan het kantoor van assistur, meer bepaald, voor de gesloten deur. Blijkt dat het kantoor wegens de feestdagen dicht is tot de volgende woensdag, en aangezien het vrijdag is dreig ik behoorliijk lang vast te zitten in havana, met steeds minder geld. Berichtje naar de reisverzekering dus, naar de fietsverhuur om de fietshuur wat uit te stellen, en afscheid van de Canadese fietsers waar ik normaal gezien een taxi mee zou nemen.
Om half 6 savonds krijg ik dan toch het semiverlossende telefoontje dat ik best toch nog eens langs ga bij assistur want er is een kans (uiteraard geen garantie) dat ik eventueel toch aan mijn geld zou geraken. Het is toch alleszins toch het proberen waard. En het zij zo, deze keer gaat de gesloten deur toch open, en na wat geduld ben ik weer in het bezit van een reisbudget.
Na nog een dag nodig om de fietsen te wisselen, en een dag om uit Havana weg te geraken (op 1 januari een taxi vinden met een bagagerek blijkt niet zo eenvoudig te zijn), geraak ik uiteindelijk in Trinidad, met een gehuurde fiets, die ik zelfs geen naam heb gegeven, bedenk ik nu!
De fietsvakantie kan dus verdergezet worden, maar ik moet toegeven dat mijn mentale energie toch ietwat gezakt is. Het worden dus een paar dagen Trinidad, met wat rondfietsen, rondhangen, en een nieuwjaarsfeestje inhalen. Klinkt weer als vakantie dus (de hangmat heb ik intussen achtergelaten in Havana, wie weet hing het slechte karma daar wel aan vast).
Erna nog een paar dagen fietsen, waar ik van geniet, en sorry de Mia, zonder weerspannige fiets deze keer. Ook een leuke weerzien met de Canadezen die ik al eerder tegenkwam, een paar zwemmekes en pintjes maken het plaatje compleet.
Dan is het stilaan weer tijd om weer naar Havana te gaan om de fietsen te wisselen, en een laatste keer wachten aan het busstation van Havana om in Varadero te geraken. Nog een laatstse pizza-pintje feestje met de Belgen van de heenvlucht en de cirkel is (afge)rond.
En hoe het zit met het Pina Colada-project? Wegens omstandigheden is de beste nog niet gevonden, to be continued dus…
En de Mia? Die komt er, in een land met de juiste wisselstukken, snel weer bovenop, alsook onze vriendschap, daar ben ik zeker van.
Dus hoewel het een iets moeilijkere reis was kijk ik er toch met een warm gevoel op terug. Al heb ik minder van Cuba gezien dan initieel gepland, wel heb ik het gevoel dat ik het land en zijn inwoners toch een beetje heb leren kennen.
Ook heb ik nieuwe dimensies ontdekt in het alleen reizen. Als het even niet mee zit, ben je ook maar alleen. Anderzijds zijn er dingen mogelijk, net omdat je alleen bent, en vooral als het niet meezit. Dus al hoeft niet elke plus een min te hebben, voor elke min is er gelukkig wel een plus te vinden.
En bij deze is mijn hoofdmoto nog eens bevestigd: ‘alles komt altijd goed’
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
