Noorwegen

DE INLEIDING
Na mijn eerste fietsvakantie in Zuid-Oost Azië besluiten de Mia en ik om voor een deel 2 te gaan. Niet dat de Mia zoveel te beslissen heeft, ze wordt uiteen gehaald, in een doos geduwd, de vlieger op gezet, en met wat geluk bij aankomst weer heelhuids in elkaar gezet (en dat geluk is er ook deze keer).
Er wordt zo een 20-tal kilo bagage op haar gestouwd, en vervolgens wordt ze op pad gestuurd, overgoten met een vleugje olie (voor vochtig weer deze keer).
De Mia en ik besluiten dus unaniem om deel 2 door te brengen in Noorwegen, niet te ver, klinkt avontuurlijk genoeg, en de zon, die hebben we tenslotte deze winter al gezien. In mijn prille fietsvakantie carriere durf ik dit een stapje voorwaarts te noemen, aangezien er deze keer geen hostels, tropische temperaturen en constante aanvoer van voedsel (in de vorm van eetkraampjes) aan te pas komt. Dus gepakt met tent, waterdichte kleren en kitchenette begin ik eraan. De route is uitgestippeld, in die zin dat er een startpunt, een richting en een doel (dat een tussenpunt blijkt te worden) aanwezig zijn.
Ook de moraal zit goed, bij de vraag ‘is het daar niet bergachtig’ antwoord ik droogjes ‘dat is gewoon een kwestie van blijven trappen’. (Ik besef dat dit een opening geeft voor mopjes over omvallen van traagheid, maar dat niveau zijn we intussen wel overstegen, nietwaar?)
Aangezien de reis nogal aan de korte kant is (vergeleken met deel 1 dan toch), en ik na incident ‘gebarsten tablet’ deze keer geen computerachtig voorwerp mee heb, besluit ik te gaan voor een eindverslag, voorzien van enkele fotos, mede om te bewijzen dat ik niet ben gaan feesten op een of ander party-eiland, zoals sommigen durven te beweren. Sterker nog, deze keer klok ik af op 0 biertjes, en voor de muggenzifters: coctails /sterke drank 0 /0. Al staat op de checklist EHBO voor volgende keer een flacon, voor noodgevallen, je weet tenslotte maar nooit…
Nu de eerste statistische score gevallen is zal ik even verder gaan met de rest van de statistieken:
*kilometers: 600
*platte banden : 0
*rendieren gespot op minder dan 20 meter afstand: 0 (lichtelijke opluchting)
*rendieren gespot op meer dan 20 meter afstand: 0 (lichtelijke teleurstelling)
*gespotte levende vossen: 1
*vossenstaarten liggend op de weg: 1 (?)

*Route:
Vlucht Brussel-Oslo
Trein Oslo-Larvik
Nationale fietsroute 5 (met stukken op weg 40) Larvik- Kongsberg-Geilo
Rallarvegen naar Flom
Ferry Gudvangen naar kaupanger-en Solvorn naar Ornes
Via Skjolden weg 55 naar Otta
Trein Otta-Oslo
Vlucht Oslo-Brussel

HET VERSLAG
Na een dagje Oslo neem ik de trein naar Larvik, waar ik gemotiveerd aan mijn eerste fietsdag begin. 50 km, zo gebeurd, denk ik dan. Talloze mini klim- en afdalingsmomenten laten beseffen de Mia en ik dat we ons moeten neerleggen bij een lager tempo, ingeblazen door het ‘gene meter plat’ enerzijds, en anderzijds ons gezamenlijk gewicht. Ook het eerste beginnersfoutje biedt zich aan: te weinig water bij. Gelukkig nog huizen genoeg op deze etappe en een oude Noor die volop van het zonnetje aan het genieten is op zijn terras (optimisten zijn het wel, die Noren), helpt me graag verder. Nog eens extra om zich heen kijkend om er zeker van te zijn dat ik écht wel alleen aan het fietsen ben zwaait hij me uit. (Sorry de Mia, maar je wordt niet echt meegeteld als reisgezelschap).
De eerste dagen is het weer wat wennen aan het concept basic-kamperen, dat in de loop de jaren wat meer richting ‘glamping’ is geëvolueerd. Maar ik begin er stilaan weer van te genieten, al zorgen de gedachte aan een warme douche, alsook de gedachte aan ongewenst bezoek (menselijk of dierlijk) ervoor dat ik toch liever een camping opzoek dan wild te kamperen.
Vroeger zou ik ook bij wijze van statement een aangeboden tafel en stoel hebben geweigerd, maar ook dat punt ben ik nu duidelijk gepasseerd. Dus toen mijn Nederlandse buren op de camping me uitnodigden op de koffie, schoof ik licht glimlachend bij aan hun tafel, en nam er met plezier ook een koekje bij (al is dat nooit een statement geweest).
Na een paar dagen kom ik aan de start van de Rallarvegen, het bekendste mountainbike pad van Noorwegen. Volgens internet nogal toeristisch, wat zich vertaalt in het af en toe tegenkomen van een andere fietser, en meestal dan nog dezelfde. Wanneer ik in de namiddag aankom aan het berghotel in Finse, verlang ik wel eens naar een bed, en naar lezen in een zetel in plaats van op een matje. Gestimuleerd door een regenbui en de wetenschap dat het er ’s nachts een 5-tal graden is (er ligt niet voor niets nog sneeuw) besluit ik een bed in de slaapzaal te boeken. Dit blijkt een van vele op een rij te zijn in een naar bergsokken (zweetvoeten) riekende kamer. Maar met plezier parkeer ik ook mijn fietssokken op de zachte matras en knor ik vrolijk mee met de rest van de zaal.
Het tweede deel van de Rallarvegen is zo mogelijk nog mooier dan het eerste, en wordt bekroond met een lange afdaling, die waarschijnlijk bij een zonnetje net iets meer schittert dan in de regen. Maar als je de charme van vocht, mist en regenbogen niet kan appreciëren kies je best een andere bestemming, zuidoost Azië bijvoorbeeld.
Aangekomen in Flam is het tijd om het vervolg van de reis te plannen, en de receptioniste op de camping raadt me een route aan met een stevige klim, maar daarna ook een afdaling, dus dat is alweer een meevaller…
Samen met Björn, een Duitse fietser die dezelfde kant op gaat neem ik de ferry over een deel van de Sognefjord. Mooi, maar ik blijf de uitzichten vanop de fiets toch net ietske mooier vinden. Het is inderdaad een prachtige route, met een zware klim (dat was alvast niet gelogen). Komt erbij dat het eerste deel in een constante regen dient te gebeuren, met een begeleidende geur van remmen van de autos die ons kruisen, en blikken van ongeloof en medelijden van hun inzittenden. Bij deze wens ik dus even te vermelden: dit moment van afzien gebeurt volledig vrijwillig, is een onderdeel van wat met ‘vakantie’ noemt, en sterker nog, ik geniet ervan. (Misschien wel net iets meer achteraf dan de moment zelf).
Het einddoel van de dag, een berghotel waar je ook de tent mag opzetten, wordt bereikt, en geen stijgende meter te vroeg. Voorzien van heerlijk warme douche en efficiënt werkende droogruimte is dit geen slechte plek.
De volgende dag staat dan de rest van de klim op het programma, tussen sneeuw en wolken en mist. Wanneer we even op een uitkijkpunt stoppen krijgen we spontaan een verse koffie aangeboden uit een Duitse mobilhome. En dat is weer zo een klein, warm , onverwacht moment dat bijdraagt tot mijn enthousiasme voor een fietsvakantie, en er mee voor zorgt dat er hoogstwaarschijnlijk een deel 3 komt.
En toen bleek dat de receptioniste de volledige waarheid had verteld: na de klim een afdaling, die ondanks alle mogelijke lagen kledij en plastiek zakjes rond handen en voeten behoorlijk fris was.
De volgende dagen worden een soort van relatieve rustdagen, met vermindering van aantal fietskilometers en verlaten van het vertrekuur.
Want hier nog een verschil met deel 1: de mogelijkheid tot het doorbrengen van een rustdag in hangmat is eerder beperkt, enerzijds door gebrek aan hangmat, en anderzijds door het wisselvallige weer. Want toegegeven, hangmathangen in regenpak met een warme chocomelk in de hand lijkt me er toch een beetje over.
Zo bereik ik stilaan het punt waar ik de trein richting Oslo neem, om na een dagje weer de vlucht huiswaarts te nemen.
En de Mia? Die heeft het weer super gedaan. Met alle bagage, in vochtig weer en stevige afdalingen, ze geeft me altijd een stabiel en veilig gevoel. Weer het perfect reismaatje dus.