afzien en genieten liggen dicht bij elkaar

Wel, de reisboeken hadden gelijk. in Luang prabang kon je echt alles eten. Lekkere koffie, croissants... en ja, er was zelfs een Vlaamse avond. mijn Deense compagnon en een Nederlands fietskoppel gingen met plezier mee naar een restaurant van een Belg, om de stoofvlees friet en bijhorend biertje te testen...Omdat we zo sympathiek waren (of uit respect voor onze fietsersbenen) kregen we een dame blanchke van het huis. Niet slecht...
Door al dit culinair genot zou je nog vergeten dat Luang Prabang Unesco werelderfgoed is, en terecht. Door de Franse koloniale invloeden heft deze stad een special sfeer, en de gebouwen staan in schril contrast met de vele hutjes die we in de dorpen onderweg gezien hebben.
Ik heb er ook tijd genomen om wat "werkbezoeken" te doen. De Lao massage is een vorm waarbij er op drukpunten gewerkt wordt en zowat elke spier een dwarse rek ondergaat. Niet bepaald een zachte methode, maar wel effectief. Een kinesiste nam me onderhanden, (en ellebogen en knieen), best wel pijnlijk op al die verstramde spieren. en lachen dat ze deed met mijn gekreun en gezweet!
De volgende dag was het dan tijd voor het echte werk: de bergen in, met tweemaal een beklimming, een van 15 km en een van 20. Verschillende bronnen raadden aan om op tijd te vertrekken, maar aangezien ik mijn ereader was vergeten in een museum en dit pas opening om 8 uur (moet natuurlijk juist dan gebeuren), was op tijd een relatief begrip. Het was een dag van stevig afzien, met een kleine race tegen de klok om zeker voor donker boven te zijn. Maar het prachtige landschap maakte veel goed, en ik ben er zelfs ingeslaagd om een kleine powernap te doen tijdens de tweede beklimming.
Ook de volgende dagen was het nog wat afzien, maar toch ook vooral genieten. Onderweg hebben we overnacht in te middle van de middle of nowhere (HofnarHannes, je zou je er thuisvoelen ;-) ), in een guesthouse gerund door een Italiaan en een locaal gezin: een superrustige plek met hangmatten aan de rivier...wat een beloning voor de beentjes!
Dan was het tijd om naar beneden te bollen richting vangvieng, een vreemd backpackersoord waar jongeren samentroepen om te feesten en in banden te rivier af te varen. Leuk om rond te kijken, maar daar stopt het dan ook.